ademwerk

Meer over mij

Ik ben Denise en 41 jaar jong. Ik woon samen met mijn partner en zoon in Rotterdam. Muziek speelt een grote rol in mijn leven. Mijn smaak is breed: van elektronische muziek tot Franse chansons, maar vooral Dub Reggae raakt iets dieps in mij. Die trage ritmes en warme bassen voelen als een hartslag waar ik op mee kan bewegen. Ik houd ook van muziek die verdrietig is, die je even stil laat staan en herinnert aan wat het betekent om mens te zijn. En samen zingen vind ik heerlijk!! Wandelen is een ander anker in mijn leven. Het liefst loop ik door een stil bos, waar de geur van aarde en bladeren me direct tot rust brengt.

1. Wat ging eraan vooraf voordat ik dit pad insloeg?

Mijn eigen zoektocht begon toen ik merkte dat ik zelf steeds minder in verbinding stond met mijn lijf. Ik voelde spanning, druk, vermoeidheid ondanks dat ik alles ‘goed’ deed. Dat werd een wake-up call. Ademwerk kwam op mijn pad, en het bracht me terug naar mezelf. Terug naar voelen, naar zachtheid, naar waarheid.

Dat moment het besef dat transformatie niet alleen mentaal maar vooral belichaamd gebeurt was het kantelpunt. Daar begon de beweging naar waar ik nu sta: op het snijvlak van therapie, ademwerk en fotografie.

2. Wat brengt mij de meeste vreugde in wat ik doe?

De momenten waarop iemand weer zichzelf voelt. Wanneer ik zie hoe iemand door een gesprek, de adem, of door het moment van gezien worden voor de camera, ineens ontspant en er iets van binnen openvalt. Die blik in de ogen waarin kracht, kwetsbaarheid en zachtheid tegelijk zichtbaar worden. Dat is voor mij pure magie.
Ik geniet van de stilte ná een sessie, waarin woorden even niet nodig zijn. Van het moment waarop iemand hun eigen foto ziet en zegt: “Dat ben ik echt.”
Die herkenning, dat thuiskomen in jezelf daar doe ik het voor.

3. Wat frustreert mij aan mijn vakgebied of werkveld?

In de maatschappij mis ik vaak het lichaamsbewustzijn, de adem, de ruimte voor intuïtie en zachtheid. Alles is gericht op begrijpen, verklaren, oplossen terwijl voelen en ervaren minstens zo belangrijk zijn.

Ook in de wereld van fotografie zie ik iets vergelijkbaars: veel draait om perfectie, poseren, het ‘mooie plaatje’. Terwijl ik juist geloof dat schoonheid ontstaat wanneer iemand durft te zakken, te voelen, te laten zien wie ze echt zijn mét hun spanning, hun kwetsbaarheid, hun verhaal.

Wat ik wil veranderen, is precies dat: ik wil plekken creëren waar mensen zichzelf weer durven zien. Niet als diagnose, niet als rol, maar als mens.

4. Wat wekt mijn nieuwsgierigheid, mijn levenslust?

Ik ben eindeloos gefascineerd door de verbinding tussen lichaam, geest en energie.
Hoe emoties zich in het lijf opslaan, hoe adem en bewustzijn samen werken, hoe het zenuwstelsel ons stuurt zonder dat we het doorhebben.

Ik lees, volg, ervaar en experimenteer graag.

Alles wat ik doe, draait uiteindelijk om hetzelfde: terugkeren naar jezelf. Naar binnen waar je voelt: dit is wie ik ben.

5. Welke betekenisvolle uitdaging heb ik overwonnen?

Eén van de grootste uitdagingen in mijn leven was/is leren luisteren naar mijn eigen grenzen en erkennen dat zorgen voor anderen niet hetzelfde is als trouw zijn aan mezelf.
In de GGZ leerde ik veel over patronen, hechting en overlevingsstrategieën, maar het echte inzicht kwam toen ik die thema’s ook in mezelf begon te herkennen. Ik heb lang vanuit mijn hart gegeven, vaak voorbij mijn eigen energie. Tot mijn lichaam aangaf: nu is het genoeg. Dat moment, waarin ik echt stilviel, was pijnlijk maar helend. Ik moest leren vertragen, voelen, en mijn eigen signalen serieus nemen. Wat ik daaruit haalde, was kracht. Niet de kracht van doorzetten, maar de kracht van overgave.
Van vertrouwen dat zachtheid en eerlijkheid tegenover mezelf juist de basis vormen van alles wat ik geef aan anderen.

6. Wat zijn de drie grootste lessen die ik heb geleerd uit mijn leven en werk tot nu toe?

1. Het lichaam liegt nooit.
Alles wat je denkt te kunnen verbergen, voelt het lichaam haarfijn aan. Het is onze waarheid, ons kompas, onze weg terug.

2. Perfectie bestaat niet.

Perfectie is een concept. In de praktijk is er altijd iets op af te dingen, en de zoektocht ernaar kost meer tijd en energie dan het oplevert. Of het nu in therapie, ademwerk of fotografie is pas als iemand zichzelf durft te laten zien, ontstaat echte ontmoeting.

3. Groei vraagt moed om te blijven voelen.

Verandering is zelden comfortabel. Maar juist in die spanning, in dat stukje ongemak, ligt de sleutel tot vrijheid.

7. Stel je een wereld voor waarin mijn werk niet meer nodig is.

Dat zou een wereld zijn waarin mensen vanzelfsprekend in contact staan met hun lichaam en emoties.
Waarin gevoelens niet worden weggedrukt, maar met nieuwsgierigheid worden ontvangen.
Waar zachtheid en kracht hand in hand gaan en waar we elkaar echt durven zien, zonder oordeel of masker.

In die wereld zouden mensen ademen met meer bewustzijn, spreken met meer echtheid, en leven vanuit meer vertrouwen. Dan zou mijn werk niet meer nodig zijn, omdat iedereen zich al herinnert hoe het voelt om thuis te zijn in zichzelf.

8. Wat weet ik nu dat ik jaren geleden had willen weten?

Dat ik niets hoef te bewijzen om waardevol te zijn. Dat zachtheid geen zwakte is, maar een kracht die opent in plaats van afsluit. Dat ik mag rusten in wie ik ben, zonder mezelf te hoeven forceren om iets te worden.